Wat zijn de structurele sterkte-eisen voor niet-standaard plaatbewerking?

Bij niet-standaard plaatbewerking is de vereiste voor structurele sterkte een belangrijke indicator om ervoor te zorgen dat het product bestand is tegen de verwachte belasting en bestand is tegen vervorming en falen. Het moet uitgebreid worden bekeken vanuit meerdere aspecten, zoals materiaalkeuze, structureel ontwerp, verwerkingstechnologie, verbindingsmethode, belastingstype en berekening, testen en verificatie, evenals aanpassingsvermogen aan de omgeving. Hieronder volgt een gedetailleerde introductie:

Niet-standaard plaatbewerking

I. Materiaalkeuze

De sterkte-eigenschappen van het materiaal zelf vormen de basis voor het bepalen van de sterkte van plaatwerkconstructies. Veelgebruikte plaatmaterialen zijn onder meer koolstofstaal (zoals koudgewalste plaat SPCC, warmgewalste plaat SPHC, gegalvaniseerde plaat SGCC / SECC), roestvrij staal (zoals SUS304, SUS201, SUS316), aluminiumlegering (zoals 5052, 6061), enz. Verschillende materialen hebben verschillende indicatoren voor mechanische eigenschappen, zoals vloeigrens, treksterkte en rek. Het juiste materiaal moet worden geselecteerd op basis van de gebruiksomgeving en de belastingsvereisten van het product. Voor structurele componenten die aanzienlijke belastingen of schokken moeten kunnen weerstaan, moet bijvoorbeeld een hogesterktestaal of aluminiumlegering worden gekozen. Voor omgevingen die corrosiebestendigheid vereisen, moet roestvrij staal of koolstofstaal worden gekozen dat een anticorrosiebehandeling heeft ondergaan.

II. Structureel ontwerp

Uniforme dikte: handhaaf de uniformiteit van de dikte vanplaatwerk onderdelen, vooral tijdens bewerkingen zoals buigen en stempelen. Een ongelijkmatige dikte kan leiden tot spanningsconcentratie, vervorming of verwerkingsproblemen.

Voldoende sterkte en stijfheid: Zorg ervoor dat de ontworpen plaatwerkconstructie voldoende sterkte en stijfheid heeft om de verwachte belastingen en vervormingen te weerstaan. Houd rekening met de invloed van factoren als de vorm van de dwarsdoorsnede, wanddikte en wapeningsribben van de constructie op sterkte en stijfheid. Zo kan de buigstijfheid van de constructie vergroot worden door het toevoegen van verstevigingsribben. Het draagvermogen van de constructie kan worden verbeterd door de vorm van de dwarsdoorsnede te optimaliseren (zoals het gebruik van kanaalvormig, I-vormig, enz.).

Vermijd spanningsconcentratie: Bij constructief ontwerp moeten scherpe hoeken, smalle sleuven en andere gebieden die gevoelig zijn voor spanningsconcentratie worden vermeden. Voor gebieden waar spanningsconcentratie onvermijdelijk is, moeten passende maatregelen voor de overgang of versterking van de afronding worden genomen.

Gemakkelijk af te vlakken: Bij het ontwerpen wordt er rekening mee gehouden dat alle bochten en afschuiningen in hetzelfde vlak kunnen worden uitgevouwen om een ​​eenvoudige verwerking en montage te garanderen. Vermijd ontwerpinterferentie en complexe ruimtelijke structuren.

III. Verwerkingstechnologie

Snijden en stempelen: Er wordt zeer nauwkeurige snij- en stempelapparatuur gebruikt om de maatnauwkeurigheid en oppervlaktekwaliteit van het snijoppervlak en de geponste gaten te garanderen. Vermijd de invloed van defecten zoals snijbramen en ponsscheuren op de structurele sterkte.

Buigvormen: Selecteer de juiste buigradius en buighoek op basis van de eigenschappen en dikte van het materiaal. Een te kleine buigradius kan ervoor zorgen dat het materiaal overmatig barst of terugveert. Overmatige buighoeken kunnen de montage- en serviceprestaties van de constructie beïnvloeden.

Lasverbinding: Voor structurele componenten die een lasverbinding vereisen, moeten geschikte lasmethoden en lasprocesparameters worden geselecteerd om de kwaliteit en sterkte van de lasnaad te garanderen. Vermijd de invloed van lasfouten (zoals poriën, scheuren, onvolledige versmelting, enz.) op de structurele sterkte.

Iv. Verbindingsmethode

Naast lassen kunnen plaatwerkconstructies ook worden verbonden door middel van klinknagels, boutverbindingen en andere methoden. Verschillende verbindingsmethoden hebben verschillende sterkte- en betrouwbaarheidskenmerken. De juiste verbindingsmethode moet worden geselecteerd op basis van de gebruiksvereisten en montageomstandigheden van het product. Voor structurele componenten die vaak moeten worden gedemonteerd of aanzienlijke trillingsbelastingen moeten dragen, moeten bijvoorbeeld boutverbindingen worden toegepast. Voor structurele componenten die moeten worden afgedicht of die onderhevig zijn aan aanzienlijke trekkrachten, kan klinken worden toegepast.

V. Belastingstypen en berekeningen

Belastingstype: Definieer duidelijk de soorten belastingen die de plaatmetaalconstructie tijdens gebruik kan dragen (zoals statische belastingen, dynamische belastingen, schokbelastingen, enz.) en hun omvang. De invloed van verschillende soorten belastingen op de structurele sterkte varieert en er zijn doelgerichte ontwerpen en berekeningen nodig.

Sterkteberekening: Op basis van het type en de omvang van de belasting en de mechanische prestatie-indicatoren van het materiaal wordt de structurele sterkte berekend. Gebruikelijke berekeningsmethoden zijn onder meer eindige elementenanalyse (FEA), empirische formuleberekening, enz. Door middel van berekeningen is het mogelijk om te beoordelen of de sterkte van de constructie aan de eisen voldoet en de optimalisatie van het constructief ontwerp te begeleiden.

Vi. Testen en verificatie

Het noodzakelijke test- en verificatiewerk moet worden uitgevoerd tijdens de productontwerpfase en vóór de massaproductie. Door bijvoorbeeld het eerste monster te maken voor installatieverificatie, kunnen het werkelijke draagvermogen en de prestaties van de constructie worden getest; Door middel van kwaliteitsinspectiemethoden zoals zoutsproeitests en hardheidstests worden de prestatie-indicatoren van de constructie, waaronder corrosieweerstand en hardheid, geëvalueerd om te bepalen of ze aan de eisen voldoen.